..Ne Diyorduk Afife

Gittiğin gün yazamadığım hicretin,döndüğün gün kutlu olsun Afife..
Sen dönüş yolunu çıkmazlarla ören bir hikayenin kahramanıyken, sana söylenecek tüm sözlerim anlamın kuytusuna asılı kalacaktır..

Niçin'lerini toplayıp gittiğin günden beridir ardından bakmak düştü payımıza..

Sen yalnızlığın, sen muhacirliğin, sen çilenin tozuna toprağına bulanıp, kahrın çoğunu içerinde rıza kelepçesiyle tutarken biz onu yalnızca duyan, gören ve bilendik Afife..Sense sabır gergefinde dokuyordun onları hayatına..

Şimdi bir hikayesi olan sensin..bizimse sözlerimizde yaşantımız kadar eksik sana doğru konuşurken ..

Kendinden memnun olamadın sen Afife..rahatsızlığı şiar edinmiştin nicedir gönlüne.. emin diyarlara demir atmak yüreğini içten içe burkan bir çırpınışa dönüştü sende.. sana göre değildi bu müphem duruş yakışmıyordu üzerine..ruhunun tüm kölelerine "fekku ragabe" diye haykırdığında, sarp yokuşa gözünü dikende sendin..

Biliyordun ki hakikat seni acıtıyordu ve hakikati kendine eğmeyi değil hakikate eğilmeyi seçtin..

Gittin..çünkü hicret imkanların üretildiği yerdi..

Peki imkan ne idi?

Şimdi Kapında kendi mümkünlerini gözden çıkarıp imkansızlıklara yoldaş olmuş hikayeni dinlemek için bekliyoruz Afife..Bu tenakuz hikayenin kahramanı sen ve bu kanatları kırık kelimelere tutunan,

insanlık zincirinde kendi halkasını

tamamlamak için kapıların önünde bekleyen eller
bizim..

Bir mümkünü varmı artık Afife

Niçin'lerini

unutan bize hakikate

yakın cevaplar

bulmanın bir mümkünü varmı..

Yoksa bitmeyen bir daireye asılı mı kalacak bu hikaye..

Bekliyoruz
Güneşin doğduğu yerde bekliyor Afife

...
NüHa